Verhaal van een Arts – Schuldgevoel

Schuldgevoel

Tja, als specialist ouderengeneeskunde ben je tegenwoordig altijd aan het werk. Ook als je niet aan het werk bent.

Dat overkwam Elise. Haar ouders en ooms en tantes waren ondertussen  ver in de 80. Elise was zelf 60 jaar en had zichzelf na een veeleisende baan als anesthesioloog al jaren geleden omgeschoold tot specialist ouderengeneeskunde. Ze vond het fijn, omdat ze diepgaand contact kon hebben met cliënten en echt iets betekenen voor hen en hun families. Dus in die zin was ze ongelooflijk blij met en dankbaar voor dit werk.

Het probleem zat ook veel meer in de privésfeer. Want daar kon ze haar werk niet loslaten. In de loop der jaren was ze een vraagbaak geworden voor familieleden en vrienden. Een soort ‘vraag het Elise’ waar het ging om ouders van vrienden, om ouders van neven en nichten en ouders van buren. Op elke samenkomst ging het over zorg voor en om ouders.

En ook voor haar eigen ouders. Vanwege hun leeftijd waren ze kwetsbaar, ze konden het snelle leven van nu niet meer bijhouden. Dus Elise was ook daar regiebehandelaar geworden. Ze wist wie wanneer een afspraak had, wat er voorbereid moest worden en regelde dat ze altijd mee kon. Vervolgens communiceerde zij dat weer naar haar eigen broer en zus.

Zij had nu het gevoel daar volledig in vast te lopen, qua tijd, maar voelde ook in toenemende mate qua stress. Als de telefoon ging van een gezinslid hoopte ze alleen nog maar dat er geen probleem was. Ze zou wel eens heel hard ‘nee’ willen schreeuwen, ‘nu even niet’. Maar de gedachte alleen al bezorgde haar onmiddellijk schuldgevoel. Dus zuchtte ze maar diep en deed wat er gedaan moet worden.

Elise liep vast in een aantal dingen:

Tijd: zij was alleen nog bezig voor en met anderen, fysiek, maar ook in haar hoofd. Er was nauwelijks tijd om te herstellen en haar veerkracht op te bouwen. Altijd haar mobiel in de buurt.

Emotioneel: zij nam steeds de artssrol, waardoor zij zich enigszins distantieerde van haar eigen gevoelens, het verdriet om de borstkanker van haar moeder, de angst en zorg om het dementeren van haar vader.

Systemisch: zij voelde zich geen onderdeel meer van het gezin. Haar broer en zus lieten zich alles aanleunen, lieten haar voor alles zorgen en gingen zonder overleg weekendjes weg en op vakantie. Het voelde alsof zij niet meer ook gewoon kind mocht zijn, een kind van oude ouders.

Haar eigen gedrag werd in stand gehouden door de overtuiging dat, omdat zij SO was, dat zij het meest geschikt was voor deze rol. En dat dat ook van haar verwacht werd. Toen ze deze overtuiging ging onderzoeken, bleek dat de verwachting vooral in haarzelf lag. Mocht ze wel ‘nee’ zeggen en grenzen aangeven? Kon ze in het familiesysteem weer terug in haar eigen bak? Zodat ze haar broer en zussen weer naast zich vond? Het onderzoeken gaf als antwoord ‘ja’ en hiermee verdween stukje bij beetje het schuldgevoel en kwam er (keuze)vrijheid voor in de plaats.

——————————————————————————————-

Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.

Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week  een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.