De kracht van Inefficiëntie

Recent ben ik regelmatig in Frankrijk, omdat wij een huis aan het verbouwen zijn tot een heerlijke ‘zijn’-plek en om het geschikt te maken voor nascholingen. (www.lathebaudiere.fr).

Ik begeef mij dus regelmatig in het Franse leven en moest wennen aan de traagheid, aan de in mijn ogen inefficiëntie.

Grote bouwmarkten die 2 uur dicht zijn tussen de middag, geen zelfscan kassa’s en materiaal eerst buiten uitzoeken, dan binnen betalen en dan weer buiten wachten tot iemand het voor je ophaalt.

En nu ik daar in geland ben vind ik het heerlijk. Ik voel mijn lijf en mijn gedachten vertragen. In mijn allerbeste HAVO Frans (lang geleden) maak ik een praatje bij de kassa en een grapje met de jongen die de zakken cement en tuinaarde in mijn auto legt. Het geeft ruimte voor menselijk contact.

En natuurlijk dwalen mijn gedachten naar de artsenlevens. Wat is daar veel in veranderd.

Toen ik begon hadden we overdracht fysiek samen in de ochtend, ook als je dienst had gehad. Natuurlijk bespraken we medisch de belangrijke dingen. Maar wat nog belangrijker was: onze verbinding werd daar iedere dag weer bevestigd. We konden direct onze emoties uiten over een moeilijke bevalling, we konden direct horen hoe de anderen daar over dachten. En altijd ging het met zachtheid, omdat iedereen weet hoe kwetsbaar je kan zijn in en na een nachtdienst.

We konden zien en voelen hoe het echt met iemand was en zorgden voor elkaar.

Samen koffie drinken was belangrijk voor hoe we samen het werk deden.

Onze poli’s waren vol en toch vonden we tijd voor verbinding met de assistenten. Het ophalen van een papieren dossier bij de balie gaf ruimte om iets uit te wisselen, gaf ruimte aan contact.

Het schrijven in een dossier met een vulpen (ook al sinds de HAVO) gaf traagheid. Terwijl ik schreef ordende ik mijn gedachten. Het is al lang bekend dat schrijven een heel ander effect heeft op je brein dan typen.

Wij werkten hard en toch had ik in die tijd dat gevoel niet.

Wij kregen ook veel dingen voor elkaar, onze vergaderingen waren gezellig én doelgericht.

Steeds meer heeft efficiëntie zijn intrede gedaan; kan het sneller? En ten koste van wat? Steeds meer klussen zijn bij artsen terecht gekomen, steeds meer tijd wordt in je eentje achter computers doorgebracht. Overdrachten via Teams, waar niemand let op de groepsdynamiek. Orders in computers die elders gelezen moeten worden.

Mijn ervaring is dat minder efficiënt leidt tot meer menselijk contact.

Dat vertraging ruimte biedt aan verbinding.

Meer tijd voor de patiënt, efficiënt afgekort tot MTVP, is voor artsen al fijn.

Hoe fijn is het als wij ons realiseren dat MTVD – meer tijd voor de arts – zal leiden tot meer werkplezier, meer verbinding en meer voldoening.

Meer mens.

Daar zit de kracht van inefficiëntie.