Verhaal van een arts – niet goed genoeg

Ze was in het derde jaar van haar opleiding tot kinderarts gestopt.

Ze ervaarde een hoge werkdruk, ze vond de dienstbelasting groot en ze had het idee dat haar collega aios altijd meer wisten en konden. De evaluaties en beoordelingen waren altijd goed, maar zij wilde die continue spanning niet meer.

Ze was nu in opleiding tot jeugdarts. Acht maanden nu. Waar het eerst gevoeld had als een bevrijding, begon haar oude spanning terug te komen. Daar schrok ze van, want de werkdruk was minder, net als de dienstenbelasting.

Al snel kwamen we erachter dat ze de overtuiging had niet goed genoeg te zijn. Niet slim genoeg, ze had altijd minder kennis dan haar collega’s (‘zie je wel’ hoorde ze dan altijd in haar hoofd).

Elke dag als ze begon met werken en haar computer aanzette was ze bang voor wat ze aan zou treffen.

Had ze iets niet goed gedaan?
Had ze iets over het hoofd gezien?
Had ze een klacht?

De overtuiging ‘niet goed genoeg zijn’ is een overtuiging die veel artsen hebben. En dat is van de buitenzijde niet te zien. Dat is een stille smeulende angst, die zich diep van binnen afspeelt.

Het ‘imposter syndrome’ wordt het wel genoemd. Het gevoel dat je op een dag door de mand valt, dat iedereen doorheeft dat je het niet kan. Dat je steeds harder gaat werken, maar altijd met een insufficiënt en angstig gevoel blijft zitten.

Tja… en hoe kwam dat zo bij deze arts?

Overtuigingen zijn diep gewortelde geloven, over jezelf of over de wereld. Die overtuigingen doe je vaak op tijdens je kinderjaren. Het is jouw manier om de wereld te duiden als kind en om jezelf emotioneel veilig te houden. Het beschermt tegen afwijzing (dat is de gedachte die je als kind ervan maakt).

Deze arts was als kind heel goed geweest op school, leren ging haar gemakkelijk af. Haar ouders gaven haar echter nooit een compliment ervoor. Het was normaal dat zij het goed deed. Als kind ontstond de overtuiging dat ze niet goed genoeg was. Ze wist nu niet beter dan dat ze altijd heel hard werkte, op school, op muziekles. Altijd was ze onbewust bezig complimenten te krijgen. Of erkenning.

Ze had nooit geleerd daarin op zichzelf te vertrouwen, wanneer ze het zelf goed genoeg vond, zichzelf goed genoeg vond. Ze bleef naar haar omgeving kijken. En zelfs als ze positieve feedback kreeg, kraakte haar innerlijke criticus dat af.

Met deze overtuiging is het grenzeloos hard werken en nooit genoeg. Het geeft altijd een angstig gevoel. En zoals we weten is dat chronische stress.

Overtuigingen zijn om te buigen in helpende overtuigingen. Dat kost tijd en doorzettingsvermogen… maar uiteindelijk lukte deze arts het om in zichzelf te geloven.

——————————————————————————————-

Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.

Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week  een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing. Weet jij wat er leeft achter de façade van je collega?