Verhaal van een arts – overleving

Na de eerste small talk en koffie/thee ritueel vroeg ik ‘hoe is het nu?’ ‘Ik heb geen idee’, zei ze, terwijl haar ogen zich vulden met tranen. Met driftige gebaren probeerde ze ze weg te vegen. ‘Ik had mij nog zo voorgenomen om niet te huilen’ vervolgde ze. ‘Tja, dat hoor ik vaker, maar nu ze er toch zijn, laten we ze dan maar welkom heten en ben ik benieuwd wat ze te zeggen hebben.’ ‘Ik kan niet meer, ik ben op, ik weet van voren niet dat ik van achter leef.’ Een hevig gevecht met de tranen volgde. Ze wilde niet huilen, ze wilde niet toegeven, uit angst dat het huilen nooit meer zou stoppen, dat alle stoppen zouden doorslaan, dat ze zichzelf niet meer in de hand had, dat ze niet meer kon werken, niet meer voor haar kinderen kon zorgen, dat ze alles zou verliezen…

De paniek en de stress waren voelbaar tot ver buiten onze gezamenlijke ruimte denk ik.

Medisch specialist, zes maanden geleden een ingewikkelde scheiding. Een moeizaam co-ouderschap waarin ze zichzelf in staande probeerde te houden. Haar netwerk hielp, maar het was aan haar om dit te organiseren. BSO, iemand die kinderen bracht en iemand die kinderen haalde. Boodschappen voor een week in huis. Ze kon gelukkig dienst vanuit huis doen, maar dan was er altijd iemand stand-by nodig, voor het geval dat. Alle kinderactiviteiten goed in de agenda, zodat ze niets kon vergeten. Ze wilde tenslotte ook een goede moeder zijn.

En dan alle besprekingen ’s avond, de vergaderingen, de overleggen. Ze vond dat ze overal bij moest zijn, want haar privé was haar zaak. Ze had één keer voorgesteld het online te doen… of anders overdag, maar dat was niet de bedoeling. Ze hadden het altijd zo gedaan.

Op zich was werken heerlijk. Even alleen arts zijn, de focus op één ding te hoeven hebben. Op het werk hoefde ze even niet te piekeren over de weekagenda… Alhoewel: als ze in de ochtendoverdracht zat, voelde ze zich schuldig dat ze thuis vroeg weg moest. Als haar spreekuur dreigde uit te lopen begon ze zich al schuldig te voelen naar oppas en kinderen. Als haar eigen mobiel ging of er een whatsapp binnen kwam, dacht ze direct… ‘oh nee een ziek kind’ en werd haar lijf direct super alert.

Als de kids in bed lagen opende zij nog haar ziekenhuismail en dossiers. Zodat ze ’s avonds werk kon doen waar ze overdag niet aan toegekomen was.

Ze had vaak het gevoel in een cockpit te zitten. Steeds checken of alle lampjes nog op groen stonden. Want als er één op rood ging, liep ze het risico dat haar hele kaartenhuis omviel. Met haar erbij.

Overleven heet dit. En zonder dat we dat weten van elkaar doen veel artsen dit. Ogenschijnlijk houden ze alle ballen in de lucht. Het lijkt ook aardig te lukken. Daarom is het van de buitenkant niet zo zichtbaar.

Maar de prijs is hoog: het lichaam ervaart de hele dag stress – en dat uit zich altijd, op korte of lange termijn. Heel lang te hoog op je tenen moeten lopen houdt niemand vol.

——————————————————————————————-

Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.

Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week  een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing. Weet jij wat er leeft achter de façade van je collega?