Verhaal van een Arts – Familielijn

Ze was bijna klaar met de huisartsenopleiding.

En elke dag leek het wel alsof ze met meer stress naar haar werk ging. Ze dacht dat het kwam omdat ze bijna klaar was, dat ze steeds meer zelf de verantwoordelijkheid ging voelen. Ze merkte dat ze onzekerder werd. Dus eigenlijk kwam ze om dit te onderzoeken. Hoe kon ze zekerder zijn in haar werk.

Ze vertelde over de familie waar ze uit kwam. Haar vader was huisarts, haar moeder internist. Haar opa was huisarts, haar broer kaakchirurg in wording. Haar oom was oncologisch chirurg en zijn vrouw, helaas te vroeg overleden, kinderarts. Hun kinderen liepen coschappen op dit moment. Haar vriend was aios neurologie.

Ze lachte een beetje toen ze zei ‘een echte artsenfamilie’.

Maar er gebeurde nog iets, er kwam een donkere blik in haar ogen en haar stem trilde een beetje, kreeg een andere toonhoogte.

‘Hoe is dat voor jou?’, vroeg ik. Er kwam gelatenheid over haar. Ze kende niet beter. Elk gezamenlijk diner ging over werk, elk familiefeest kwamen de gesprekken toch weer op de zorg, op de drukte, de stress, de hoogtepunten en de dieptepunten.

In deze familie was het een vanzelfsprekendheid dat je arts werd. Je kreeg het met de paplepel ingegoten. Daardoor voelde zij zich nu eenzaam. Want met haar onzekerheid vroeg ze zich af of ze wel geschikt was om arts te worden. Of ze dezelfde verhalen zou kunnen vertellen.

We zijn dat stuk eens uit gaan puzzelen, zij in haar familie. Systemisch werken, anders kijken.

Steeds meer uit haar familie, uit haar hoofd en in haar lijf & hart.

Wat bleek…

Ze wilde helemaal geen huisarts zijn. Ze wilde helemaal geen arts zijn.

Ze had als kind altijd gedroomd van lerares worden. En dan op een basisschool. Lesgeven, creatief bezig zijn, kinderen een veilige schooltijd geven.

Ze wist dat ze als kind altijd schooltje speelde… en daar had haar redelijk dominante vader vaak opmerkingen over gemaakt. Dus langzaam was haar kinderdroom naar de achtergrond gegaan, omdat ze de overtuiging had opgevat dat dat niet de bedoeling was.

Gaandeweg kregen haar toekomstplannen vorm en vond ze de stevigheid om aan haar ouders te vertellen dat ze geen huisarts werd. Ze maakte de opleiding nog af, ze wilde af en toe nog best waarnemen, maar ze ging vooral starten met de Pabo.

Haar onzekerheid was geen angst voor het vak, maar een angst voor een toekomst die niet de hare was.

————————————————————————-

Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.

Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week  een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.