Verhaal van een Arts – Eenzaamheid
Het leek niet het grootste probleem waarvoor ze in coaching kwam, maar het speelde wel serieus mee.
Ze had een beetje de zin verloren en had elke ochtend een gesprek met zichzelf, of ze iets kon verzinnen waardoor ze niet kon gaan. Wat natuurlijk onzin was, haar verantwoordelijkheidsgevoel won het steeds. En aan het begin van de dagen was het best okay, maar daarna begon het toch te knagen.
Het grote ziekenhuis waar ze als gynaecoloog werkte was een aantal jaren geleden gefuseerd. Op zich had ze daar achter gestaan, meer kennis in huis, ruimte voor subspecialisaties en minder dienst. Corona had hen laten zien dat er veel digitaal kon en dat hadden ze zo gelaten. De ochtendoverdracht verliep digitaal. Daarmee was er zakelijkheid in geslopen en werd het een opsomming van feiten. Het nadeel was ook dat de extroverten altijd aan het woord waren en de introverten niets zeiden. Ze miste de gezelligheid en het persoonlijke contact met haar collega’s.
Daarna sloot ze zich op in haar spreekkamer (zo voelde dat), want het was iedere keer een race tegen de klok om niet te veel uit te lopen. Ze hoefde nooit naar de backoffice, want het contact met de assistenten verliep digitaal met orders en notities. Of ze had dienst op de verloskamers, die supermodern was ingericht met kraamsuites. De verpleegkundigen en verloskundigen verbleven vooral op de kamers. De gang was altijd redelijk leeg. In een dienst kwam ze vooral kamers binnenwaaien om in actie te komen en ging daarna weer verder.
De diensten vond ze om meerdere reden zwaarder, maar toen ze aan het vertellen was hoe ze het ervaarde dat ze sinds enkele jaren altijd op de piketkamer moest slapen in een dienst zei ze na een stilte ineens… ‘ik voel me gewoon heel vaak eenzaam tijdens mijn werk. Ik mis ontzettend het contact met mijn collega’s. De gekkigheid die we vroeger met de verpleging hadden, de koffiemomentjes achter de balie tijdens een spreekuurdag. De momenten waarop ik even kan ontladen, horen hoe het met de ander is, de ander echt zien en gezien worden. Die momenten zijn niet te vangen in het incheck rondje bij een vergadering.’
Er is veel onderzoek gedaan naar de invloed van verbinding op bevlogenheid.Myra van den Goor deed onderzoek naar de grote rol van comradship in werkplezier en tevredenheid bij zorgprofessionals.
Ik schrijf deze post omdat meer artsen eenzaamheid, of mindere verbondenheid melden tijdens coachtrajecten. Ontstaan mogelijk door toegenomen digitalisering, productie-eisen en efficiency.
Er is te weinig lummel- en lachtijd.
Ben benieuwd hoe jullie hier aandacht aan geven binnen jullie vakgroep/ afdeling.
——————————————————————————————-
Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.
Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.
