Verhaal van een arts – Rite de passage
Long-covid had haar gebroken. Van een alleskunner, allesdoener en alleswiller was ze veranderd in iemand die haar energie heel goed moest doseren. Waar ze voorheen niet hoefde na te denken wat ze ging doen, moest ze het nu van te voren proberen in te plannen. En dan nog… dan nog kon het zijn dat ze het ineens midden in een spreekuur niet meer wist. De woorden niet meer kon vinden, niet meer goed wist hoe het toetsenbord van haar computer in elkaar zat.
Toen ze in coaching kwam was ze heel boos. Ze wilde dit niet. Dit was niet wie ze was. Ze wilde haar oude ik terug. Ze deed nog steeds 4 dagen spreekuur, maar dat betekende dat ze haar sociale leven stil zette. Ze had nauwelijks energie om de pubers in huis aan te sporen uit bed te komen, want ze kwam er op vrije dagen zelf met veel moeite uit. Dit wilde ze ook niet. Ze wilde gewoon sporten en met vriendinnen leuke dingen doen.
De eerste sessie waren een gevecht. Met dat het haar was overkomen, met haarzelf, met haar boosheid en met de wereld. Want ze had het gevoel dat mensen dachten dat ze zich aanstelde. Ze was bang wat patiënten van haar zouden vinden, van een vrolijke, nuchtere huisarts was ze veranderd in een trage piekeraar. Het rouwproces zat diep.
Langzaam konden we de boosheid afpellen. En ontstond er verdriet over alles wat nu niet meer kon. Het besef daalde langzaam in dat er een vóór en een ná zou zijn. Dat ze er niet naar moest streven haar oude ik weer te zijn, maar dat ze moest kennismaken met een nieuwe ik. En dat zij haar energie moest steken in het ontdekken van die nieuwe ik. Ook wetend dat dit geen status quo zou zijn.
Omdat het belangrijk is afscheid te nemen van een oude ik deden we samen een rite de passage. Ze eerde de oude ik, was dankbaar voor wat het haar had gebracht én nam ook afscheid van de gedachte dat ze alleen met 4 dagen werken een goede huisarts was. Al het goede nam ze mee; haar liefde voor haar gezin, vriendinnen, collega’s, patiënten én zichzelf. Er kwam acceptatie. Zelf deed ze nog een rite de passage met haar gezin en vrienden, omdat het oude er niet meer was. Zo kwam zij in de liminale ruimte. Een ruimte waarin afscheid is genomen van het oude en het nieuwe er nog niet is. Geduld en vertrouwen zijn belangrijke waarden in de liminale ruimte. Dan krijgt het nieuwe de tijd om te ontstaan.
In stapjes vond zij zichzelf opnieuw uit. Nu ze het verzet had opgegeven, bleef er energie over. Daardoor bleek ze in staat te zijn een leven te creëren dat haar beter paste.
————————————————————————-
Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.
Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.
