Verhaal van een Arts – Afgestompt
Licht een tip van de sluier op, waar gaat de kennismaking over?
Dat is een vraag die je krijgt als je een vrijblijvende kennismaking bij mij boekt om te zien of coaching jou verder gaat helpen.
Haar antwoord was: ik durf het niet op te schrijven. Ik vertel het liever.
Dus ik was benieuwd en bereidde mij voor op verschillende scenario’s. In het gesprek kwam het snel… ze liep er duidelijk al even mee… ze spuugde het bijna uit: ‘Het is vreselijk, ik ben totaal afgestompt, het interesseert mij gewoon niet meer.’ Daarna dikke dikke tranen. Al de opgebouwde frustratie, al het opgebouwd verdriet. ‘Wat moet ik, ik kan zo niet doorgaan, maar ik zie helemaal geen uitweg meer, ik kan niets anders.’
Anesthesioloog was ze, al 15 jaar. Al die jaren in hetzelfde ziekenhuis, een klein ziekenhuis aan de buitenrand van Nederland. Sinds 10 jaar niet echt een stabiele vakgroep. De oude garde ging met pensioen, vanwege de ligging kwamen er weinig vaste jonge collega’s bij. Het werk werd gedaan met verschillende waarnemers, met verschillend ervaring en interesses. Zij was langzaam één van de oudere geworden en was samen met een andere vaste collega verantwoordelijk geworden voor de organisatie van de vakgroep; protocollen, visitaties, commissies en besturen. In de 15 jaar dat zij daar werkte was alles al een keer langs geweest -organisatiewijziging, fusie en veel financiële problemen.
Vooral dat laatste had gevolgen voor haar werk. De pompen op de OK mochten pas vervangen als ze het echt niet meer deden. Dat gaf s morgens bij opstarten veel frustratie, als een pomp weigerde en vervangen moest worden, dat was even zoeken. Zij ging van Ok naar OK, inleiden, uitleiden en superviseren van de anesthesieassistenten. Moeilijke casuïstiek was er niet; trauma’s, zwangeren met een beetje risico en mensen met iets te veel co-morbiditeit gingen al bij voorbaat naar elders.
Was ze burn-out? Of bijna….?
Nee, er was sprake van een bore-out. Veel te veel herhalende handelingen, weinig nieuws, te weinig tijd voor echt gesprek met patiënten. Er was gewoon te weinig uitdaging en te weinig mogelijk.
Ze voelde zich al enorm gesteund, toen ik zei dat ze daar niet de enige in was. Dat het veel voorkomt bij artsen, die, als ze na hun opleiding instappen in een baan, bijna op de hoogste sport van de uitdagings-ladder staan. Na enkele jaren is er medisch inhoudelijk weinig uitdaging meer, moet je je zien te ontwikkelen op andere gebieden om met enige voldoening te blijven werken. Daniel Pink beschreef in het boek Drive hoe belangrijk uitdaging / groeien is voor professionals.
Er ontstond bij haar ruimte door de erkenning, door het te delen en daadwerkelijk te gaan zoeken naar mogelijkheden. Zij realiseerde zich dat het niet zo zou hoeven blijven en dat gaf creatieve ruimte in haar hoofd. Volgend jaar deed haar jongste eindexamen. Dat zou meer ruimte geven. Tot die tijd zou zij zeker alle congresdagen benutten om zich bij te scholen en ze niet weg te geven ten behoeve van de werkvloer. Te onderzoeken waar ze energie van kreeg. Het idee groeide om eventueel ontslag nemen en te gaan waarnemen, zodat ze weer uitgedaagd zou worden. Misschien volgend jaar op zoek naar een andere plek… wie weet… wie weet
Eerst weer weten waar ze energie van krijgt.
——————————————————————————————-
Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken. Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.
