Verhaal van een arts – Marathon Lopen

Ze zat op het puntje van de stoel. Haar schouders iets te hoog. Haar ademhaling iets te snel.

Ze trok het niet meer. ‘Ik heb het gevoel alsof ik de hele dag een marathon loop en dan aansluiting moet krijgen bij de kopgroep. Het maakt niet uit hoe snel ik ga, het andere is altijd sneller…’

Het ging over spreekuur doen. Ze bereidde het de avond van te voren voor. Ze logde om 8.15 in, om 8.30 had ze de eerste afspraak. En om 9.15 uur liep ze al 20 minuten achter. Dit bouwde langzaam op gedurende de dag. Vanwege te kort aan spreekuurplekken, stonden er dubbele afspraken in het spreekuur. Alsof zij 2 patiënten tegelijk kon zien…

Ze begon met de lunch achter haar computer, zodat ze haar belafspraken kon doen. Het was haar nog steeds niet gelukt om de assistenten te leren dat er geen 10 belafspraken in een half uur konden. Mensen namen niet op, of het was een patiënt van iemand anders, waardoor het niet alleen ging om een uitslag doorgeven, maar ook om die vraag te beantwoorden die eerder niet gesteld was. Het laatste kwartier schoof ze aan bij de lunchbespreking en om 13.30 begon haar middagspreekuur. Haar spreekuurlijst van de ochtend vol met nog uit te voeren acties.

’s Middags verging net zo.

Als ze uiteindelijk klaar was met haar spreekuur, was ze nog lang bezig met uitwerken van alle acties. Ze was gesloopt als ze eindelijk naar huis ging, blij dat ze de finish gehaald had, maar leeg. Energieloos.

Tja, tijdsmanagement helpt niet in een spreekuur wat te vol staat, dat vraagt om een structurele aanpak. Artsen hebben meestal de neiging om ‘ja’ te zeggen, waar het over patiënten gaat. De vele zorgmanagers zouden hier een goede rol in kunnen nemen; ‘zorg voor je mensen’. Artsen zouden vaker collectief hun grenzen aan moeten geven.

Net als deze arts; je kan geen goede zorg leveren, als je je steeds opgejaagd voelt, als je de hele dag haast ervaart. Bovendien houd je dat niet vol.

Voor deze arts was een eerste stap: eerst het zenuwstelsel tot rust brengen met methodieken van het Heartmath Institute. En verbinding te maken met zelf-compassie. Dat gaf ruimte om meer in het moment aanwezig te zijn in het spreekuur, waardoor in ieder geval het gehaaste gevoel weg ging. Daarna ontstond ruimte om structureel zaken te veranderen. ‘Nee’ te zeggen als de tijd er gewoon niet was, meer zorg over te dragen naar de specialistisch verpleegkundige.

Uiteindelijk lukte het om dit op de vakgroep-agenda te krijgen. In kleine stapjes kwamen er veranderingen.

Er ontstond tijd om adem te halen, waardoor het weer ging stromen en ze het plezier weer kon voelen van arts-zijn.

——————————————————————————————-

Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.

Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week  een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.