(4)Geachte collega, beste Ernst,

Geachte collega, beste Ernst,

Vandaag wil ik iets met je delen wat mij echt aan het hart gaat.

Ik ben sinds 2011 coach en trainer voor artsen, naast mijn werk als gynaecoloog. Toen ik begon als coach hadden de meeste coachvragen iets te maken met persoonlijke issues; onzekerheid, omgaan met een lastige collega, welk vak moet ik kiezen, ik wil mijn grenzen beter stellen, ik zit in de verkeerde opleiding of een voorbereiding voor een sollicitatiegesprek. Om wat voorbeelden te noemen.

Sinds een jaar of zes is er een verandering; coachvragen gaan over (voorkomen van) burn-out, verlies van werkplezier en twijfel om door te gaan. Er wordt te weinig autonomie en een groot gebrek aan zingeving ervaren.

Artsen hebben een Life Purpose (klinkt leuker dan levensdoel ?) die meestal iets heeft van: ‘mensen beter maken’, of ‘gezondheid bevorderen’, of ‘ziekten de wereld uit helpen’. Een Life Purpose is datgene dat mensen drijft in het leven. In werk en privé. Er is heel veel onderzoek gedaan dat heeft uitgewezen dat als mensen in een organisatie werken waarvan de Life Purpose niet congruent is met die van hen, dat mensen de motivatie en verbinding met de organisatie verliezen. Daar geeft een hoge uitstroom en burn-out risico.

Artsen raken langzaam hun verbinding kwijt met hun Life Purpose. Want het ‘mensen beter maken’ lijkt vaak niet meer het primaire doel van de werkzaamheden. Het ‘mensen beter maken’ moet worden bevochten. Daarvoor in de plaats komen vinklijstjes, prestatie-indicatoren, jaarplannen aanleveren, prijsafspraken en een hoop regeldruk. Bovendien wordt de knowhow van artsen niet gebruikt om de zorg anders in te richten. Waardoor veel van mijn klanten zich niet gehoord of gezien voelen.

En dat gaat mij dus aan het hart. Ik coach artsen zodat ze weer beter in hun vel zitten en meer regie hebben over werk en leven.

Maar soms voelt het alsof ik een schoongemaakte, weer stralende vogel loslaat in dezelfde door olie vervuilde zee. En dat doet zeer. De zee moet ook nog schoon!

Ik lees een dappere poging in het zorgakkoord:

‘Zorgen voor werkplezier, een veilige werkomgeving en de fysieke en mentale gezondheid van zorgprofessionals. Werken vanuit vertrouwen in plaats van wantrouwen’ en dan lees ik daarna dit ‘We willen daarom inzetten op het tegengaan van de grote administratieve rompslomp, het verbeteren van de ontwikkelkansen, meer invloed van zorgprofessionals op beleid en uitvoering en meer tijd en ruimte voor opleiding en ontplooiing’.

In een coachsessie zou je daar niet mee wegkomen. Het heeft de toon van ‘ik ga het proberen’. In een coachsessie is dat synoniem voor ‘het zal wel niet lukken’, of ‘daar kom ik even mee weg’ en dan verandert er meestal niets.

Ook ben ik het woord ‘transformatie’ vaak tegengekomen. Een transformatie lukt echter alleen als je het anders doet, niet de bestaande processen wat aanpast (tegengaan van, meer invloed van, meer tijd en ruimte), maar echt anders denken en doen.

In coaching weerhoud ik mij van adviezen, maar voor deze ene keer wil ik je advies geven. Doe zoals Max Goodwin, ziekenhuisdirecteur in de Netflix serie New Amsterdam, en stel 3 vragen:

• Hoe kan ik helpen?
• Wat zie jij voor mogelijkheden?
• Dat gaan we doen!

Het enige wat transformatie geeft is buiten de lijntjes dromen, denken en doen. Niet toetsen aan bestaande kaders, want die werken niet meer.

Durf je de Max Goodwin uitdaging aan?