Druppel en oceaan.

Vandaag was ik bij een heel goede vriendin. Zij heeft meerdere auto-immuun aandoeningen en ziet met hoge frequentie zeer veel verschillende artsen. Zij is medisch onderlegt en kan heel goed haar eigen casemanager zijn. Gelukkig…

Want ons gesprek gaat, behalve over onze levens, ook over de zorg. De communicatie, de niet nagekomen belafspraken, de aanmeldzuilen, de schema’s die meegeven worden voor medicatie, de eilanden die zijn ontstaan en hoe het meer is gericht op het in stand houden van het systeem, dan dat het gericht is op de mens. En met veel compassie hebben we het dan over al die individuele zorgprofessionals, die zo hun stinkende best doen…

En terwijl ik dan naar huis rijd heb ik daar last van. Ik zou zo graag een toverstaf hebben om de zorg te veranderen. Het is zo een chaos. En ik weet @Jan Rotman, chaos is een overgangsfase. Maar hoe fijn zou het zijn als het iets behapbaarder zou voelen en elke zorgprofessional het gevoel zou hebben iets te kunnen bijdragen aan het verbeteren van zorg. Aan het creëren van een systeem dat werkt.

Toen moest ik denken aan deze quote van Ryunosuke Satoro.

Hoe kan jij een oceaan vormen?

Gister gaf ik een gratis workshop: Intentie voor jezelf en de zorg in 2023.
Steeds meer denk ik dat daar de kracht ligt. Het zetten van een intentie, dat informeert je dan over je kleine stappen. Dus geen grote doelgerichte plannen, want in de VUCA wereld haalt verandering je stappenplan in. Bovendien gaat het nooit om het doel op zich, het gaat erover wat het doel je geeft aan gevoel. Net als een nieuwe baan, het gaat niet sec om de baan, maar om wat die baan je geeft.

Een intentie is een gevoel dat je graag in jezelf wilt hebben, of een gevoel waarmee je wilt werken, of een gevoel dat jij over je spreekuur wilt hebben. Vroeger dachten we dat eerst de omstandigheden goed moesten zijn en dat je je dan goed kon voelen.

In dat gedachtengoed is een kentering gaande. Als jij je helemaal verbindt met het gevoel dat je wilt hebben, dan informeert dit gevoel je over de stappen die je in dat moment kan nemen. En dat dat oefening vraagt werd ook duidelijk in de workshop.

1. Roep de emotie in jezelf op die je wilt
2. Weet welke beelden daarbij horen (visualiseren – omdat dat je hersenen ondersteunt in geloven dat het er al is)
3. een paar woorden die bij jou opkomen om dat gevoel te versterken
4. vanuit dit gevoel: wat is een kleine stap die jij kan doen?

Op die manier kan je op een laagdrempelige, overzichtelijke manier, ‘zachter’ zei een deelnemer in de workshop, iets veranderen. Want elke verandering begint bij jezelf. En je raakt niet overweldigd door wat je allemaal wilt veranderen. Steeds kleine stapjes. Dan bemoeit je innerlijke criticus zich er ook minder mee.

Als iedereen echter vanuit een positieve emotie kleine veranderingen doorvoert, worden we uiteindelijk samen een oceaan.