Verhaal van een arts – buitenbeentje

‘Ik begrijp het gewoon niet…

Ik werk al jaren in deze vakgroep en nu ineens komt er een bericht dat personeel zich niet veilig bij mij voelt. Ik heb dat nog nooit gehoord. Het maakt me ontzettend bang, ik ben net weer aan het werk…’

Zo begon ons intake gesprek. Radeloos en machteloos. Dat was voelbaar.

Ze was orthopedisch chirurg. Ze werkte al 8 jaar in deze vakgroep. Altijd met veel plezier. 3 jaar geleden werd een fusie ingezet, die nogal moeilijk verliep. Enkele van haar oud-collega’s waren eerder met pensioen of hadden een ander ziekenhuis gekozen. Zij wilde blijven en zag veel mogelijkheden. Een moeilijke bevalling van haar tweede kind gooide roet in het eten. Ze had een postnatale depressie gekregen en had lange tijd niet gewerkt. Ondertussen was de fusie verder gegaan, tot een vakgroep van 20. Ze re-integreerde in haar oude ziekenhuis, waar iedereen haar kende. Waar iedereen wist dat ze een introvert was. Dat ze langzaam, maar zeer zorgvuldig opereerde. Het kostte haar nu iets meer tijd, omdat ze moest wennen, maar dat zou wel weer goed komen.

De sfeer was er in haar afwezigheid niet beter op geworden. Er werd geroddeld over medewerkers van andere locaties; ok-personeel en specialisten. Zij liet zich daar niet in meetrekken, ze kende de nieuwe collega’s eigenlijk nauwelijks. Zij hadden ook nauwelijks belangstelling in haar gehad. Na overleg met één van haar oude collega’s stelde ze voor om op een andere locatie OK programma’s te draaien. Dan zouden ze elkaar beter leren kennen.

Op de andere locatie ervaarde ze echter een soort vijandigheid. De Ok netten waren niet hetzelfde en soms moest ze even zoeken op het net naar het juiste instrumentarium. Ze merkte wel op dat personeel oogcontact met elkaar maakte, maar ze vond het moeilijk in deze fase er iets van te zeggen. Zij hoopte dat ze haar vanzelf gingen vertrouwen, ze was altijd rustig, vriendelijk en behulpzaam.

Groot was haar verbazing en ontzetting dan ook, dat een aantal van het team op de andere locatie over haar had geklaagd. Zij kreeg niet te horen van wie en wat de aard van de klacht precies was, dat moest anoniem blijven. Haar oude collega’s waren in de minderheid en konden het standpunt van het DB niet weerleggen. De conclusie was dat zij met een coach aan haar zelfvertrouwen op de OK moest werken. Ze was er kapot van… dit leek wel niet over haar te gaan.

Coaching is gelukkig normaler geworden bij medisch specialisten, dat behoudt veel mensen voor het vak. Coaching van individuen is echter geen oplossing voor alles; als er systemisch in een team onbekendheid, ongelijkheid en onveiligheid speelt verdient dat eerst aandacht. Vertrouwen is de basis onder elke samenwerking  (Lencioni).

——————————————————————————————-

Het percentage artsen met burn-out klachten ligt tegen de 25%. Dat is een getal waar we ons zorgen over moeten maken.

Om dat getal een gezicht te geven deel ik elke week  een ervaring uit mijn coachpraktijk of nascholing.